Borys

Ostatni wrzucony post dotyczący adopcji Borysa przygotowywał nas na najgorsze… Niby każdy gdzieś tam głęboko wierzył, jednak myśl o samotnej śmierci za kratami przebiła się przez szczęście i dotknęła każdego z nas… Niestety wczorajszego wieczoru całe schronisko opętała przerażająca cisza… Słychać było jedynie pękające serca, kiedy zimna igła wbiła się pod skórę Borysa… Naszego małego bohatera. Nie znamy drugiego takiego psa z tak pechowym życiem… Jedna jedyna adopcja skończyła się ucieczką i potrąceniem przez samochód… Wtedy właśnie szanse na znalezienie domu spadły tak bardzo, że Borys nigdy nie wyjechał ze schroniska w stronę domu… Łzy tak jak zawsze przelewają się nam między wersy, bo czujemy bezsilność, złość i nienawiść do świata… Nikogo z tysiąca ludzi nie poruszył los Borysa! Nikogo nie obchodziła samotna smierć tego psa w ostatnim kojcu schroniska… Razem z nim odeszła duża cząstka naszych serc. Jak zawsze to właśnie my zostajemy z nimi do końca. Nie odwracamy wzroku i nie zostawiamy naszych przyjaciół, tak jak zostawia je cały świat.
Mocno przytulamy, kiedy nasze serca rozpadają się w pół, a łzy nie potrafią powstrzymać się przed wypłynięciem… Czekamy cierpliwie, aż zasną, żeby nie czuły, że umierają samotnie, żeby nie czuły, że nikogo przy nich nie ma… A wiecie co robimy potem? Potem wracamy do pracy z uśmiechem i radością, żeby cała reszta psich staruszków nie pomyślała, że to właśnie tutaj, za kratami schroniska przelewa się smierć… Żeby nie musiały zamartwiać się każdej nocy, czy ktoś je pokocha… Czy ktoś nie zapomni o nich pomyśleć… Wracamy z połamanymi sercami i w ciszy pocieszamy każdego z nich. A kto pociesza nas? Nas pociesza widok psiego staruszka w domu. Na legowisku. Z własnym człowiekiem i pewnością, że nie będzie już umierał powoli i samotnie… Jednak takich widoków w całym tym psim nieszczęściu jest coraz mniej… Każdy dzień jest niepewny, bo przecież tyle psich nieszczęść odeszło samotnie za kratami schroniska. Wiecie ile właśnie umiera w schronisku takich jak Borys? Takich wybrakowanych, niechcianych, dla ludzi uznawanych za „brzydkich”…
Borys, Atos, Ferdziu, Willy, Aresik, Rail, Biegun, Dingo, Aza, Gloria, Murzynek…

One wszystkie umarły, bo nikt nie zobaczył w nich skrytego piękna i wielkiego serca.
My widzimy w nich te zniszczone, samotne, niechciane, mniej kochane… Prosimy w imieniu naszego Boryska, nie zapominajcie o tych starych, skrzywdzonych i mniej „zauważalnych”. Prosimy w imieniu Borysa, bo dla niego nadzieja na nowe życie nigdy nie przyszła…
Obyś nasz kochany bohaterze już nie cierpiał… Biegnij przed siebie ile ci sił zostanie w tych twoich wybrakowanych łapkach… Ile ci bicia zostanie w tym kruchym serduszku… Ile ci radości zostanie w tej przekrzywionej główce… W imieniu nas wszystkich przepraszamy Cię, że nie udało się odmienić Twojego życia. Daliśmy Ci tyle miłości i dobroci, ile się tylko dało. Borys zawsze będzie dla nas symbolen walki o lepszy świat…